Siostry Felicjanki

Zofię Truszkowską w dzieciństwie i młodości
pociągała modlitwa i troska o innych,
szczególnie o dzieci i staruszki. Swoje pragnienie zaczęła
realizować poprzez uczestniczenie w działalności charytatywnej
Stowarzyszenia Św. Wincentego a'Paulo i Tercjarstwa
Franciszkańskiego w Warszawie.

Zaopiekowała się kilkoma sierotami i staruszkami, dla których
wynajęła skromny pokoik na poddaszu. Gdy jej dzieło - nazywane
później Zakładem (albo Instytutem) PannyTruszkowskiej -
rozwijało się, zyskało uznanie i poparcie mieszkańców stolicy.

Wokół Zofii zaczęły gromadzić się dziewczęta,
które pragnęły żyć i służyć tak jak ona.
21 listopada1855 r.
Zofia Truszkowska i jej kuzynka Klotylda Ciechanowska
oddały się Matce Bożej na służbę
według Woli Przenajświętszej Jej Syna Jezusa Chrystusa.
Jest to dzień powstania Zgromadzenia Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo,
nazywanego powszechnie Siostrami Felicjankami.

Ojciec Honorat był duchowym kierownikiem Matki Angeli.
Od początku popierał inicjatywę założenia przez Zofię schroniska dla ubogich,
wokół którego zaczęło tworzyć się Zgromadzenie Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo.
Mianowany w 1856 r. przez o. Beniamina Szymańskiego
dyrektorem Zakładu i Zgromadzenia św. Feliksa
wkrótce stał się - jak to określiła Założycielka -
jedynym jego przewodnikiem i doradcą najlepszym w każdej okoliczności.
Do 1864 r. pełnił również funkcje spowiednika i kapelana nowej wspólnoty
oraz katechety Zakładu.
Z jego rąk pierwsze felicjanki przyjmowały habity.
Ojciec Honorat opracowywał również Konstytucje Zgromadzenia.

Życie św. Feliksa,
którego imię Opatrzność Boża
wybrała jako Patrona dla naszego Zgromadzenia,
jest dla nas przykładem połączenia
daru ducha modlitwy /kontemplacji/
z zaangażowaniem apostolskim.
Św. Feliks uczy nas żyć w radości,
prostocie i wdzięczności .

Wsłuchane w słowa naszej Założycielki uczymy się kochać.
A kochać - według Matki Angeli - to dawać.
A co?
Wszystko, co miłość wymaga.
Dawać prędko, bez żalu, z radością,
pragnąć, ażeby więcej od nas żądano,
nigdy nie być zadowoloną z tego co się daje, kiedy się może dać więcej.

Tak pragniemy kochać i tą miłością służyć każdemu człowiekowi,
w naszym domu szczególnie osobom starszym i chorym,
które tak bardzo potrzebują miłości w swojej ostatniej drodze do Boga.